Άρθρο του Θάνου Καλαμίδα στο apopseis.gr για "Το Μονοπάτι της Εκεχειρίας"

Στις περισσότερες ομιλίες μου ξεκινώ μιλώντας για τις ρίζες μου. Συστήνω το ακροατήριο μου στον ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης και μετά στον Ελληνισμό της Αλεξάνδρειας καταλήγοντας στη γενέτειρα μου την Αθήνα. Σχεδόν πάντα το ακροατήριο μου είναι νέοι άνθρωποι από όλο το κόσμο, μερικοί από αυτούς με γονείς από χώρες μακρινές και φυσικά από τις χώρες που μας φιλοξενούν. Στο φιλοξενούν συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου μιας και ανήκω για δεκαετίες στους απόδημους Έλληνες.

Στη συνέχεια αφού τονίσω ότι οι ρίζες μου βρίσκονται σε τρεις ηπείρους, με πολλές πολιτισμικές διάφορες, τους ρωτώ τι θεωρούν ότι είναι αυτό που μας συνδέει τους Έλληνες, όπου κι αν ζούμε ανεξάρτητα γενιάς ή απόστασης από την Ελλάδα. Αυτή τη ερώτηση την κάνω κάθε φορά με τον

ίδιο ακριβώς τρόπο και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο συνεχίζω.

«Πόσοι νομίζετε ότι αυτό που μας συνδέει είναι ο Σωκράτης;»

Συνήθως είναι τα μισά χέρια. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι ο Έλληνας φιλόσοφος μπορεί να είναι γνωστός σε όλους τους Έλληνες αλλά δεν είναι απαραίτητα το στοιχείο που θα μας συνδέει. «Τι θα λέγατε για την Ακρόπολη;» Εδώ τα χέρια είναι περισσότερα αλλά και πάλι οι πολλοί αντιλαμβάνονται ότι ακόμα και η Ακρόπολη έχει χρώμα τοπικό. Ο Μασσαλός Γάλλος δεν θεωρεί απαραίτητα ότι ο πύργος του Άιφελ από το Παρίσι τον εκπροσωπεί. Έτσι υπάρχουν και χέρια που δεν σηκώνονται.

«Τι είναι αυτό που ενώ έχει οικουμενική ταυτότητα συγχρόνως είναι τόσο ελληνικό ώστε να συνδέει όλους τους Έλληνες πέρα από χρόνο και τόπο.» Και συνεχίζω ήρεμα εξηγώντας ότι υπάρχει κάτι διαχρονικό που φέρει την ελληνικότητα ακόμα και σε αυτούς που είναι τρίτης και τέταρτης γενιάς Έλληνες ή αυτούς που είναι μόνο κατά ένα τέταρτο η ένα δέκατο Έλληνες από την προγιαγιά τους. Κι η απάντηση συνήθως έρχεται αυθόρμητα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Αλλά και πάλι αυτή η απλή πρόταση/απάντηση δεν φτάνει για να συμπεριλάβει τη σημασία που έχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες για όλους τους Έλληνες. Είναι σαν να βάλεις τις ιδέες περί πολιτείας του Σωκράτη, την αναγέννηση του Αριστοτέλη, τα ιδεώδη της Ακρόπολής μαζί με την ευγενή άμιλλα, την ομορφιά του αθλητισμού, την διαπαιδαγώγηση, την δύναμη της ειρήνης, την απέχθεια στον πόλεμο, το φιλότιμο, την αγάπη για τον τόπο σου, σε δύο μόνο λεξούλες. Ολυμπιακοί Αγώνες

Και αυτές οι λεξούλες όχι μόνο έχουν όλα αυτά τα νοήματα μέσα τους, αλλά έχουν και θέση στον χώρο. Είναι πολύ συγκεκριμένος ο χώρος, το κέντρο των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν είναι ούτε το Ελσίνκι, ούτε το Λονδίνο, το Λος Άντζελες ή η Μόσχα. Είναι η Ολυμπία. Είναι η Ολυμπία στην Πελοπόννησο της Ελλάδας. Και αυτός ο τόπος είναι σημείο αναφοράς για όλους μας, είναι κομμάτι της ελληνικής ιστορικής μας ταυτότητας και είναι αυτό που προβάλουμε. Οι άλλοι τελούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εμείς είμαστε οι Ολυμπιακοί Αγώνες και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.

Για μας τους αποδήμους και πολύ περισσότερο για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, είναι πολύ σημαντικός αυτός ο ομφάλιος λώρος που μας συνδέει με την Ελλάδα και είναι πέρα από σύνορα και χρόνο. Είναι η εθνική μας κληρονομιά προς όλες τις μελλοντικές γενιές Ελλήνων όπου και να βρίσκονται. Είναι το Ολυμπιακό Ιδεώδες που μας ενώνει. Αλλά υπάρχει και το απτό μέσα στο ιδεώδες. Ο συμβολισμός ιδεών με παγκόσμιο μήνυμα που η σημερινή παγκόσμια κατάσταση του δίνει ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Και αυτό το απτό είναι που θα πρέπει να γίνει και ο στρατηγικός μας στόχος, που συνδέει το ιδεατό του Ολυμπισμού με το ιδεατό ενός σύγχρονου κόσμου στην υπηρεσία της προόδου και της ειρήνης και δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο από το Μονοπάτι της Εκεχειρίας. Οι οικουμενικοί συμβολισμοί που υπάρχουν μέσα στο «Μονοπάτι της Εκεχειρίας» είναι πέραν των λέξεων που αποτελούν αυτό το κείμενο. Το δε μήνυμα του είναι πέρα από τα όνειρα και τις προσδοκίες όλων των ανθρώπων. Ο συνδυασμός «ειρήνη για όλους» και «νους υγιής εν σώματι υγιεί» είναι μια γέφυρα που ενώνει το χτες, το σήμερα με το αύριο και τον άνθρωπο του πνεύματος με τον άνθρωπο της γης.

Το Μονοπάτι της εκεχειρίας αυτή τη στιγμή, με κύματα προσφύγων να προσπαθούν να ξεφύγουν από το θάνατο ζητώντας προστασία στην γη της Ευρώπης, γίνεται ακόμα πιο επίκαιρο και αναγκαίο. Είναι ένα μονοπάτι που μόνο με ειρήνη μπορούμε να περπατήσουμε όλοι μαζί, πέρα από προκαταλήψεις που πολλές φορές ανόητα, μας χωρίζουν. Βλέπετε, ξεκίνησα από τη σημασία που έχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες για μας τους Έλληνες, την ανάγκη τους για μας τους απόδημους και πριν φτάσω στη πρώτη στροφή του μονοπατιού είμαι μπροστά στην οικουμενικότητα τους. Ένα πολυδιάστατο μονοπάτι, πέρα από τόπο και χρόνο αλλά με πολύ συγκεκριμένη γενέτειρα, τη γη της Ηλείας, κέντρο την Αρχαία Ολυμπία και έκφραση τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Συνήθως στις ομιλίες μου συνεχίζω με τη παρατήρηση ότι σε μια εποχή που η παγκοσμιοποίηση έχει γίνει προσδιορισμός, το μόνο που πραγματικά έχει παγκοσμιοποιηθεί πέρα από τη φτώχεια είναι η ανάγκη για ειρήνη και αλληλεγγύη. Εδώ θα συνεχίσω ότι το μόνο ιδεώδες που θα μπορούσε να εκπροσωπήσει την παγκοσμιοποίηση είναι το ιδεώδες που συντρέχει στο Μονοπάτι της Εκεχειρίας. Ειρήνη και αλληλεγγύη.