ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΣΤΑΡΤΗ, ΆΡΤΕΜΙΣ, ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ΑΦΑΙΑ…
«Μέγα το της θαλάσσης κράτος»
(Θουκυδίδης, ιστοριών Α, 143).
«Τα ξύλινα τείχη θα σώσουν τας
Αθήνας» (χρησμός τού μαντείου των Δελφών το 480 π.Χ. που οδήγησε τον Θεμιστοκλή
στην ερμηνεία που οδήγησε στη θριαμβευτική ναυμαχία τής Σαλαμίνας με την
καταρρακωτική ήττα των υπεράριθμων και υπεροπλισμένων Περσών)
«Έστιν θάλασσα – τις δε νιν
κατασβέσει;» (Αισχύλου Αγαμέμνων»)
«Τη θάλασσα τη θάλασσα, ποιός
θα μπορέσει να την εξαντλήσει;» (Γιώργος Σεφέρης, Μυθιστόρημα, Κ΄
[Ανδρομέδα]).
Βλέπω τη θάλασσα ψηλά από τον εξώστη
Να στραφταλίζει κάτω από του Ήλιου το
πελέκι,
Κλείνω τα μάτια
Και θωρώ τη Νύκτα των μυστηρίων την ορφική
Και τότε θαρρώ πως βλέπω την αιμοβόρα Αστάρτη
Να μεταμορφώνεται σε παρθένα Αρτέμιδα,
Να γλυκαίνει ως Αφροδίτη Ουρανία
Και να αγριεύει ως Πάνδημος Αφροδίτη,
Να γίνεται τέλος Αφαία,
Κάθε φορά που το δειλινό
Βάζει φωτιά στο πέλαγο,
Λιωμένο χρυσάφι,
Πατημένα ζουμπούλια,
Σμάλτο πορτοκαλιού
Που δεν πρόλαβε να χορτάσει κάψα
Καλοκαιριού
Και προσβλέπει τώρα στην πύρα
Τής Εστίας
Προσαναμμένη με
αφάνες
Από τους αφανείς ναυτικούς,
Απαντοχή η στεριά
Διαρκής καημός
Κι ο μυθικός Ναυτίλος
Βούλιαξε στα ρηχά,
Προσάραξε σε μίαν άγκυρα
Σκουριασμένη,
Ξεχασμένη από την εποχή τής Ατλαντίδας
Στα ύφαλα βουνά
Απολιθωμένη…
Λατρεύω τη θάλασσα
Όπως οι πολεμιστές
Τον θάνατό τους,
Όπως οι μάχιμοι
Τον ηρωισμό,
Τον καθαρό αγέρα
Οι ξεπνοϊσμένοι…
Καπνίσαμε τον αιθέρα
Τυλιγμένον εις
ευκαλύπτου φύλλα
Κι ο αυτοδύτης ο μινωικός
Συναντάει τον νεαρό ψαρά τής Σαντορίνης,
Τον ναυτικό με τα ανοικτά μάτια
Που έπεσε από μια τριήρη
Κι έγειρε στη θάλασσα να κοιμηθεί
Τον ύπνο τών καβουριών
Που ερωτοτροπούν με την αθανασία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου